John Watson heeft een probleem: Sherlock en hij geven een webinar over hoe je een detective wordt. Het probleem: Sherlock is er weer vandoor gegaan, wanhopig op zoek naar een mysterie dat opgelost moet worden. Samen met Mrs Hudson probeert Watson het beste ervan te maken terwijl wij als publiek verwachtingsvol de fijne kneepjes van het vak hopen te leren.
In Sherlock Holmes and the Case of the Symmetric Mailshot sluit je aan bij ongeveer 30 andere spelers via Zoom (aangezien veel deelnemers gezamenlijk achter hun computer zitten, ligt het daadwerkelijke aantal spelers waarschijnlijk tussen de 40 en 50). We worden aangespoord om onszelf een detective-achtige gebruikersnaam te geven en de chat te gebruiken in plaats van echt te spreken (met 30 deelnemers zou de conversatie anders onbeheersbaar worden). Deze Sherlock-voorstelling is losjes gebaseerd op de karakterisering van de personages in de BBC-serie.
Mrs Hudson en John Watson loggen stipt op tijd in en starten een vraag-en-antwoordronde die slim wordt ingezet om iedereen bekend te maken met de spelmechanismen. Watson legt uit hoe je jezelf als detective moet presenteren en nodigt vervolgens mensen uit om dit zelf te proberen. Ondanks dat Watson en Mrs Hudson een boeiend verhaal weten te brengen, is het eenrichtingsverkeer naar het publiek en wordt interactie met het publiek nauwelijks aangemoedigd.
Af en toe logt Sherlock in met verwarrende opmerkingen, waardoor we beseffen dat hij iets op het spoor is. Hij verdwijnt echter steeds weer voordat we meer informatie uit hem kunnen krijgen.
Na ongeveer een kwartier begint het spel echt. Watson deelt de eerste aanwijzing van Sherlocks onderzoek: een tijdschriftcover en recent contact met een bepaald persoon. Deze persoon logt ook in op Zoom, en Watson ondervraagt haar om ons te laten zien hoe we dat later zelf moeten doen.
De gegeven informatie is het startpunt van ons onderzoek. We ontdekken waar Sherlock naartoe is en wat hij op het spoor is: een nieuwe technologie met potentieel catastrofale gevolgen. Mrs Hudson en Watson splitsen op om verschillende leads te volgen, en als speler kun je aangeven wie je wilt volgen door je gebruikersnaam aan te passen.
De interactie blijft vrij basic: steek je hand op als je op een vraag van een personage wilt antwoorden. De finale van de voorstelling is lineair, we verplaatsen ons van de ene naar de andere room en ontdekken langzaam hoe alle gebeurtenissen samenhangen. Spelers worden uitgenodigd om zelf de personages te ondervragen. Na een onverwachte plotwending worden we uitgenodigd om ons klaar te maken voor een avondje uit in de club die we eerder bezochten.
Ondanks de indrukwekkende organisatie en uitvoering van de voorstelling, blijft de interactie met het publiek beperkt. Van de groep van ongeveer 30 deelnemers waren slechts een paar echt actief betrokken bij de interactie met de acteurs. Het is makkelijk om in een passieve rol te vervallen en alleen toe te kijken. Dit is dan ook mijn voornaamste kritiekpunt: interactiemomenten zijn vrij zeldzaam en voegen narratief niets toe ten opzichte van het kijken naar de interactie van anderen met de acteurs.
Desalniettemin zijn het acteerwerk, het mysterie zelf en de afwerking van deze voorstelling van hoge kwaliteit. Het is zeker een aanrader, vooral voor diegenen die zich niet op hun gemak voelen bij het aangaan van interactie.
Dutch