Ik open mijn mail en vind een e-mail van Hotel Zajec, of ik voorgaande aan het diplomatieke overleg wil inchecken. Ik wordt gevraagd naar mijn taal, favoriete muziek en voorkeur voor een kamernummer.
Op de afgesproken tijd log ik in op de Zoom meeting, samen met ongeveer 30 andere deelnemers. We worden begroet door de conci├½rge (Tassos Stevens, regisseur), die ons de do’s en don’ts voor de komende drie dagen* uitlegt, evenals het belang van de diplomatieke gesprekken tussen Rusland en het Verenigd Koninkrijk die aanstaande zijn.
Ik realiseer me plotseling dat de helft van de deelnemers inderdaad Russisch zijn als een vertaler zijn boodschap herhaalt in het Russisch. We staan op het punt om daadwerkelijk te onderhandelen. Naast de Zoom-meeting is er ook een aparte website die het hotel simuleert. Hier kunnen we door verschillende zalen navigeren, die elk een aparte videovergadering openen. De mysterieuze Diamond Suite wordt bewaakt door beveiligingsmedewerkers en is alleen toegankelijk met een toegangscode. Hier onderhandelen de echte machthebbers, en we mogen hen niet storen. Bovendien is er een optionele WhatsApp-groep en verschillende Google Docs-documenten waarin we de gebeurtenissen kunnen volgen.
* doen-alsof 3 dagen, in werkelijkheid iets meer dan 2 uur. 
Ik moet toegeven dat ik me in de eerste 20 minuten nogal verloren voelde. Met meerdere documenten, een WhatsApp-groep, een virtueel hotel en een Zoom-meeting was het moeilijk om alles bij te houden. Achteraf gezien waren de documenten en het virtuele hotel niet echt nodig (met uitzondering van de Diamond Suite, waar ik later op terugkom); als de informatie beter was gestroomlijnd, had ik me waarschijnlijk beter kunnen concentreren op de Zoom-meeting.
Terug naar de Zoom-meeting: het publiek wordt verdeeld in vier groepen: UK North, UK South, Russia North en Russia South. Het lijkt erop dat we een drukke drie dagen voor de boeg hebben, en we moeten op de een of andere manier punten verdelen. Het is nog steeds wat onduidelijk wat er precies van ons wordt verwacht. Gedurende het eerste half uur liet ik me vooral leiden door de stroom, en zo begon ik langzaam te begrijpen hoe de voorstelling in elkaar zat.
Elke groep begint met een interne vergadering: we hebben een aantal punten die we moeten verdelen tussen de twee partijen en moeten een strategie bedenken voor die verdeling. Deze vergaderingen worden begeleid door een moderator, in ons geval Rebecca voor UK North, die zorgt dat alles soepel verloopt.
Na ongeveer 10 minuten komen wij, UK North, samen met Russia North. Het is de bedoeling dat Rusland ons een aanbod doet in de eerste ronde, waar wij dan op reageren (en hopelijk accepteren). De South-groepen doen op dit moment hetzelfde.
We komen weer samen met alle andere spelers in de Lobby en de eindscores voor die dag worden bekendgemaakt. We worden uitgenodigd om wat te drinken in de bar van het hotel, wat inhoudt dat je met drie andere willekeurige spelers in een Zoom breakout room wordt geplaatst. De eerste keer eindigde ik in een gesprek met drie spelers die allemaal hun microfoon en webcam hadden uitgeschakeld – jammer. De tweede keer echter, had ik een leuk gesprek met iemand uit Wit-Rusland en bedachten we samen een strategie om in de Diamond Room te komen.
We keren terug naar de lobby en de conciërge kondigt aan dat het nacht is. We moeten allemaal onze webcams uitzetten en een link openen die in de chat is geplaatst. Het voelt wat abrupt en vergt enige bereidheid om mee te gaan in deze fictieve realiteit.
Op de webpagina die verschijnt, luisteren we naar een audiodrama dat suggereert dat er dingen gaande zijn die we nog niet begrijpen. Hoewel het abrupt is, bieden deze momenten een prettige onderbreking van de hectische onderhandelingen van de dag.
Het tweede en derde ‘speldag’ lijken veel op de eerste: we verdelen punten en voeren gesprekken met de andere delegatie. Ook zijn er twee seminars gegeven door acteurs die al een andere rol hadden in het spel en nu vermomd zijn met een zonnebril, hoed en jas. Beide seminars lijken normaal, maar bevatten boodschappen over echte misstanden in de wereld in gedeelde audiobestanden. Dit is de eerste hint naar de onderliggende boodschap van de voorstelling.
Op de derde dag slagen enkele spelers er eindelijk in om de code voor de Diamond Suite te kraken, die leeg blijkt te zijn. Ik vraag me af waar de machthebbers zijn die hier zouden moeten vergaderen. Een bericht verschijnt op het scherm: vertel je de anderen dat de kamer leeg is, of houd je het geheim?
In de laatste bijeenkomst in de lobby worden de punten opgeteld, maar al snel beginnen de spelers te praten over de Diamond Suite. Het personeel is geschokt dat we daar zijn binnengedrongen en sturen het gesprek naar het hart van de voorstelling: wij hebben allemaal de macht om verandering teweeg te brengen en het is aan ons om de juiste keuzes te maken. In plaats van te speculeren over wat er in een ontoegankelijke ruimte door anderen wordt besloten, moeten we zelf actie ondernemen.
The Delegation is een intrigerende voorstelling die speelt met verschillende vormen. Sommige daarvan werken echt goed, zoals de afwisseling tussen een spel met regels, vrije gespreksmomenten en terugtrekken naar je eigen kamer, wat de voorstelling levendig houdt. Het gevaar is dat de voorstelling te complex wordt, vooral als de uitleg aan het begin niet helemaal duidelijk is.
De manier waarop interactie wordt aangemoedigd is slim bedacht. Bijvoorbeeld, in de bar wordt de muziek afgespeeld die je in het begin hebt opgegeven, wat helpt om het ijs te breken, iets wat vaak lastig is in Zoom-voorstellingen.
Ik ben een beetje in tweestrijd over de politieke boodschap aan het einde.
Aan de ene kant past het perfect bij de voorstelling, aan de andere kant voelen de voorgaande twee uur van onderhandelingen ineens minder belangrijk, alsof ze slechts dienden om dit punt te illustreren.
Dutch