Aan de oever van de Thames in voormalige munitiefabrieken heeft Punchdrunk, na eerdere successen als Sleep No More en The Drowned Man, de poorten naar Troje geopend in de voorstelling The Burned City.
Zoals Punchdrunk eigenlijk altijd te werk gaat is dit een paradevoorstelling waarin publiek vrij mag rondlopen in een enorm decor, voorzien van een masker en met een strict spreekverbod achter mimende performers aanlopend. Ditmaal hebben Felix Barrett en Maxine Doyle de werken Agamemnon uit de Orestie en Hacuba (Hekabe) gebruikt als bronmateriaal voor de wereld van The Burnt City, dit alles door de lens van een science fiction wereld.
Maar laten we bij het begin beginnen, bij aankomst worden onze tickets gecheckt en worden onze telefoons verzegeld in tasjes die op slot gaan, om vervolgens een bar in te lopen vol haze en sfeerlicht. We mogen gelijk door naar de voorstelling en in een kleine ruimte krijgen we het bekende Punchdrunk masker (denk: Phantom of the Opera x plaagmasker) aangereikt met de uitleg dat we alleen de wereld in gaan, dat we moeten verkennen, dat we niet mogen praten en dingen niet mee mogen nemen. Daarna worden we het ‘museum’ ingestuurd.
Het museum bestaat uit een donker labyrint van gangen en ruimtes die de basis van de twee theaterstukken en de karakters waar The Burnt City op is gebaseerd in vogelvlucht uitlegt (in het kort: veel wraak en dood). Er zijn meerdere kopieën van deze ruimtes, waardoor je al snel de mensen met wie je ging kwijt raakt en op verschillende plekken in het decor uitkomt. En dan, opeens, sta je midden in Troje.
De schaal van het decor is moeilijk in woorden te vatten, ruim 10.000 vierkante meter en meer dan 100 kamers over twee verdiepingen, twee losse gebouwen die met een tunnel aan elkaar verbonden zijn laten de wereld van Mycenae (Griekenland) en Troje zien. Elke ruimte heeft een filmische kwaliteit en loopt over van de details die de wereld van de karakters verder uitdiept. Mycenae is kaal en uitgestrekt met een rigide legerkamp en abstracte metalen bouwwerken en doeken, terwijl Troje een doolhof is van kleine gebouwtjes, winkels, kamers en pleinen. Overal zie je schrijnende overblijfselen van gevluchte bewoners: vuile vaat, een puzzel die half af is, gedekte tafels. Ondertussen voel je de constante dreiging van de Trojaanse oorlog, mede dankzij het uitstekende lichtontwerp van F9 & Ben Doneghue en de pulserende soundscapes van Stephen Dobbie.
Hoe je ook navigeert door deze wereld, je komt op verschillende plekken de circa 30 performers tegen die dansen en bewegen op een soort ritualistische manier. Er wordt weinig gesproken en je moet de gebeurtenissen afleiden uit de dans en mime van de performers. Het helpt dan ook om de bronteksten te kennen, zodat je weet wie wie is en waar je ongeveer in het verhaal zit. Ook helpt het om gedurende een langere tijd ├®├®n karakter te volgen, zodat je een betere grip op het verhaal krijgt vanuit het perspectief van dat karakter.
De vrijheid die je in de voorstelling hebt kan met vlagen overweldigend zijn, de FOMO (fear of missing out) geeft het idee dat er in de kamer verderop misschien nog iets beters te zien. De scenes die je ziet voelen vaak als korte momentopnames die voorbij flitsen, meer als een filmtrailer dan de film zelf. Door de constante drukkende sfeer en de enorme hoeveelheid gelijktijdige gebeurtenissen voelt The Burnt City soms wel meer als een uitgebreid installatiekunstwerk dan een theatraal drama.
Punchdrunk staat niet bekend om de agency van publiek: je hebt geen invloed op de voorstelling, je kan het het beste zien als een film waarbij jij zelf de camera bent. Een soort voyeur die niet bestaat in de wereld van de karakters. Het masker dat je op hebt helpt hier ook bij en geeft een soort gevoel van ’toestemming’ om te mogen kijken. Daarnaast helpt het met het onderscheid wie een performer is en wie publiek.
Gedurende de drie uur durende voorstelling herhalen alle gebeurtenissen zich drie keer. Dit geeft je de mogelijkheid om steeds een ander karakter te volgen en zo een verhaal vanuit verschillende perspectieven te verkennen, of juist om de karakters te laten en de details van de wereld te verkennen. Aan het einde van de voorstelling is de finale, waarna je samen met alle andere bezoekers terug de bar in stroomt en enige tijd nodig hebt om weer een coherente zin te vormen. Napraten is daarna zeker aan te raden, alle puzzelstukjes en wie wat gezien heeft bij elkaar leggen is wat mij betreft een essentieel onderdeel van de voorstelling.
Dutch